Theatermakers Job Gijsbrechts en Maxine Palit de Jongh presenteren materiaal dat ze hebben verzameld aan de hand van hun beeldend en schrijvend onderzoek, dat ze met elkaar uitwisselden. Het duo heeft zich laten inspireren door wakker liggen, door slaap, de MAX flat en het boek Slaap vatten van Bregje Hofstede. Hun presentatie vertrekt onder andere vanuit de vraag: is goede nachtrust alleen voor mensen zonder zorgen?

Wat gebeurt er met je als de drang tot reizen onstilbaar is? Is natuurlijke nieuwsgierigheid goed of kent het een destructieve kant? Kan je rust vinden in constante onrust? In Sleutelscène, de documentaire solovoorstelling van Aron Goossens, zien we hem als zoekende. Al sleutelend aan een kapotte motorfiets houdt hij zijn levensfilosofie, zijn reisfascinatie en liefde voor het motorrijden tegen het licht.

In Ben je SERIÓÓS!?, een work-in-progress hiphop danstheater double bill, worden Schijtlijn en SNAK krachtig samengebundeld tot één voorstelling. Dansers hakken op de Schijtlijn de moeilijkste knopen door, leren schijt te hebben, of juist niet. Worden snakkend naar kansen van het kastje naar het muurtje gestuurd, maar houden hun hoofd omhoog en omlaag, bouncend op de boombap. Teksten spitten, zwetend, swingend en rollebollend bewegen ze zich over het toneel.

Yara Piekema en Luuk ten Hoor pitchen B A N G. Een muzikale theatervoorstelling over angsten, irreële gedachten, je hoofd die de overhand neemt en de knoop waar je jezelf in kan werken. Iedereen is bang en anders wij wel. Wij zijn bang namens ons allen. Hoe kan je vluchten als je vast zit in je eigen hoofd?

Hoe krijg je de drammende gedachten wat stiller en laat je de dichte mist in je hoofd verdwijnen? Samen filosoferen, bewegen en zingen Yara en Luuk zich door B A N G heen, en nemen het publiek mee in die hoofdknopen en vraagstukken. B A N G is een pitch voor integer muziektheater vol humor en filosofie.

A porcelain of a story is een work-in-progress interactieve multi-media installatie gemaakt van verschillende porseleinen vazen, ofwel ‘containers’. Elke container is ontworpen aan de hand van een verhaal van een expat. Verhalen over het bouwen van een veilige haven in een onbekende omgeving, en de connecties tussen een nieuw en oud (t)huis. De containers kunnen gelezen, aangeraakt, geroken, geproefd en beluisterd worden.

Hoewel we in dezelfde stad wonen, zit er soms een groot gat tussen het perspectief van een expat en een local; iets wat Jean Chan aan levende lijve ondervonden heeft. Levensverhalen en anekdotes die ze verzamelde vormen een beeld van een persoon, en vertellen hoe een expat het nest verlaat, naar een andere boom vliegt en weer opnieuw begint met bouwen.

“Vertrouw je mij? Want ik niet.” In deze tijd, waar er door de buitenwereld veel druk wordt gelegd op hoe je jezelf presenteert, is vertrouwen belangrijker dan ooit. Vertrouwen dat je goed bent zoals je bent. Vertrouwen dat je datgene kan doen waar je al zolang twijfels over hebt. Dat vertrouwen is niet vanzelfsprekend, maar toch staat het aan de basis van al onze acties. Puurheid vloeit hieruit voort. Net als verraad.

Camiel Kok & Aram Eduati van de Utrechtse dansgroep Utrecht Connaisseurs maakten een performance over de impact van zelfvertrouwen en het geloof in jezelf op de band die je met anderen creëert. In de performance FIDAMI/TI ontmoet je twee individuen, beiden verschillend en toch hetzelfde. De vraag die zij zichzelf en elkaar stellen: hoe kan je een ander vertrouwen, als je jezelf niet vertrouwt? En wat als dat vertrouwen geschaad wordt?

CLUBHOUSE DADA presenteert een videoclip van hun eerste nummer, als teaser van de sfeer waarin de groep wil werken. Een song over verlangens die zij als spelers en personages hebben naar iets onbekends voor het publiek, maar bekends voor henzelf.

In Mr Steel Your World, de absurdistische muziektheatervoorstelling die het collectief pitcht, wordt een lijn getrokken tussen het geheim rondom Tata Steel en het eeuwenoude verhaal van Dracula. In beide gevallen draait het verhaal om een bovennatuurlijk-voelende macht die de plaatselijke omgeving in zijn grip van angst en vraagtekens houdt.

In een beeldend onderzoek gaat Robin Krijgsman op zoek naar de ontmoeting tussen natuur en technologie, mens en wetenschap. Met deze work-in-progress technologische installatie doet hij een poging om meer te maken dan alleen een kunstwerk met een bepaalde schoonheid. Door zich te begeven in een verhaal over reuma, protheses en lichamelijke beperkingen, treedt hij buiten het vakgebied van kunst.

In samenwerking met (revalidatie-)artsen, gaat hij een artistiek onderzoek aan om antwoorden te vinden op de volgende vragen:

- Hoe kan wetenschap verwerkt worden in beeldende, performatieve kunst? 
- Hoe verandert dit de presentatie van het werk?
- Voor wie is dit werk interessant?
- Heeft dit werk ook een functie in de revalidatie van een patiënt?

Een interactief, technologisch installatiewerk waar natuurlijke elementen in vervlochten worden. Bovenop de poëtische uitwerking en artistieke waarde, wordt een poging gedaan om vanuit wetenschappelijke achtergronden het werk, en het bijbehorende verhaal, te laten groeien.

Een partituur voor stem en licht, een ruimte waarin twee lijven een nieuwe aria zoeken, tussen vibrato en huilen in. Een manifest voor fluïditeit van mannelijkheid en vrouwelijkheid, van mens en dier, van tenor en sopraan. La Loba is een compositie gezongen boven botten die ooit verloren waren, teruggevonden, en door het lied herrijzen als een huilende wolf.

Twee lijven dwalen in een opera-machine van licht en donker. Twee stemmen bewegen door en tegen vocale rolpatronen. Twee solo’s zoeken met en ondanks elkaar het duet. Het duet is een pleidooi om onze innerlijke wolven te bevrijden. De wolven zoeken naar de vloeibaarheid van de natuur: naar een nieuw oerlied.

La Loba is een Cement Productie, in coproductie met Via Zuid en in samenwerking met Muziektheater Transparant.

Kan scenografie de hoofdrol spelen in een voorstelling? David Fikkert en Vita Coenen pitchen hun onderzoek naar het vertellen van een verhaal door middel van ruimte. Een stuk zonder gesproken tekst en personages, maar op basis van licht- en decorchangement.

Met behulp van een fotografisch beeld en theatrale effecten willen David en Vita de suggestie wekken dat er geleefd wordt in het decor, zonder dat daar daadwerkelijk mensen voor nodig zijn. Zo wordt het brein van de toeschouwer ingezet als tool voor het creëren van een verhaal.

Haast is een jeugdtheatervoorstelling met kinderen van 10, 11 en 12 die op de grens van spelen en haast staan. Zijn onbezorgde kinderen een uitstervende diersoort? We zien ze spelen en vertellen over hun steeds drukker wordende dag. Willen ze hier wel zijn en hun schema’s tot 10 minuten tijd indelen? Halen ze een goede score op de cito-toets en voor wie is dat eigenlijk belangrijk? Hopend op minder haast, pitchen (toneel)schrijver Janneke Jansen en theatermaker Rick Snelderwaard deze poging tot vertragen.

De Makelij maakt bijzonder ervaringstheater voor een bijzonder publiek: hun werk is speciaal voor mensen met een ernstig meervoudige beperking. Na hun eerste voorstelling Lichtje pitchen ze nu GROEI: een zintuiglijke, fysieke en immersieve voorstelling met interactie als uitgangspunt. Tijdens het stuk wordt het publiek via zintuigelijke ervaring uitgenodigd om deel te worden van de voorstelling. Het publiek mag voelen, proeven, ruiken en beleven. Zo maakt De Makelij samen een hele nieuwe wereld op het toneel, eentje die we delen. 

Alles groeit: jij, ik, plantjes, het heelal. En wat als je ooit te GROOT wordt? GROEI gaat over de GROTE vragen van het GROTER worden. Het is een uitnodiging tot beleven, spelen, verbeelden en contact. Een voorstelling om van open te bloeien.

Met dit portret staan Sjaan&Pleun stil bij en in hun eigen buurt. De Amsterdamsestraatweg is een onderweg-weg, maar kent tegelijkertijd bijna 1000 huisnummers. Huizen of gebouwen waar iedere dag mensen zijn, wonen of werken. Deze mensen willen Sjaan&Pleun zien en bij elkaar brengen. Niet altijd gehaast langsfietsen, maar de tijd nemen om een beeld te vormen van de mensen die om ons heen wonen.

In deze work-in-progress immersieve installatie doet het duo een poging de bijzondere verhalen van de Straatweg te verzamelen en dit Utrechtse fenomeen te verpersoonlijken. Ze hopen hiermee meer saamhorigheid te brengen in de straat, en dat mensen stil gaan staan bij hun omgeving en de mensen die die omgeving vullen.

Via een verzameling van interviews, foto’s, video’s, spraakmemo’s en voorwerpen, werken Sjaan&Pleun toe naar een immersieve verbeelding van verhalen. De beeldende interventies in de openbaarheid van de Amsterdamsestraatweg sturen hen richting een interactieve tentoonstelling in Het Huis waarbij het publiek onderdeel kan zijn van de buurt.