In april en mei kom je makers Manuel Groothuysen, Futurists (onder leiding van Jerzy Bielski), Jiaxin Chen, Lux Sauer en Áquila en Madina tegen in Het Huis.

Manuel Groothuysen vertoonde het werk GUT van Diane Mahín in de koepelzaal tijdens CLUB HUIS #soundartperformance in maart 2023. In december werkten ze tijdens hun residentie aan het ontwikkelen van het project "Trying to get cozy in the dark dark void". In april is Manuel terug bij ons in Het Huis, als een van de residenten in de community.

Futurists onder leiding van Jerzy Bielski keert na hun residentie afgelopen december terug. Ze onderzoeken intuitive vocal language, choreographed sign language en audiovisual forms of ritual.

Voor de derde keer verwelkomen we Jiaxin Chen, die haar eerdere onderzoek voortzet: "Als maker, historica en educator probeer ik deze drie rollen en werelden bij elkaar te brengen. Tijdens mijn residentie doe ik dat door me te focussen op alledaags racisme: witte publieke ruimte tegenover gekleurde lijven. Ik probeer verschillende lijven zo dicht mogelijk bij elkaar te brengen binnen dit thema. Ook al maken sommige lijven racisme al levenslang mee en hebben andere lijven hier juist geen enkele ervaring mee. Ik ben ervan overtuigd dat activisme door verbondenheid een rol kan spelen."

Lux Sauer zet zijn onderzoek "rooted in the absurdity of encounters and conversation I experience as a trans person in everyday moments" voort. In verschillende eerdere residenties hebben we kennis gemaakt met Lux, hij deelde zijn werk voor onze eerste editie van Creatie Connectie in 2023.

Áquila en Madina zijn beide equinimity coaches, die hun onderzoeks- en maakproces vormgeven. Dit is hun eerste residentie in Het Huis, nadat ze in oktober 2023 bij ons communitydiner aanschoven. Ze houden zich bezig Holos Paradigm, een concept dat verbinding met jezelf, met elkaar en met het universum mogelijk wil maken. Door psychologische, spirituele en filosofische inzichten te combineren streven ze naar een holistische benadering van innerlijke genezing, zelfinzicht en acceptatie.

Ook deze maand zijn er weer residenten in huis. Sarah Kaushik, Vishwesh Mistry, Xillan Macrooy en Afra Ernst ontwikkelen, onderzoeken en maken in de studio's van Het Huis op uitnodiging van What You See Festival en Het Huis. De residentenmaand start met de residenties van Sarah Kaushik en Vishwesh Mistry.

Sarah Kaushik
Sarah is in 2022 afgestudeerd aan de HKU Masters of Scenography. Haar laatste project 'Of Memories' was onderdeel van het Oerol Festival (Terschelling, Nederland) in juni 2023. Het project is ontwikkeld tijdens een verblijf van een maand op het eiland (Terschelling). De locatiespecifieke wandelervaring laat de toeschouwer nadenken over wat het betekent om ergens thuis te zijn. Het biedt een ervaring van wandelen door het bos naar de duinen, voor iedereen die ‘verziekte’ wil begrijpen, de onstuitbare drang om te reizen, naar een verre plek waar je nog niet eerder bent geweest. Het bood de toeschouwers ook een nieuwe manier om het eiland te verkennen en zo een reisgids te worden. De toeschouwer kan kiezen om het pad in zijn eigen tijd te bewandelen, om het landschap in het ‘hier en nu’ te betreden. De ‘expeditie’ kan worden ervaren via een verandering van medium – van audio naar visueel tot een interactief boekje dat je mee kunt nemen op de reis.

In het café vind je de installatie van het project 'Of Memories' van Sarah Kaushik, die tijdens openingstijden van het café te bekijken is. 

Vishwesh Mistry
Het laatste project van Vishwesh is 'Het is oké om het niet te weten'. Het had tot doel het bewustzijn te vergroten over het belang van het omarmen van het 'niet-weten' en het herkennen van de speelsheid en theatraliteit van onze omgeving, die vaak als vanzelfsprekend worden beschouwd. Het verhaal speelt met de combinatie van binnen en buiten, met behulp van ruimtelijke elementen zoals ramen, deuren en objecten. Het doel was om zelfreflectie en een dieper begrip van zichzelf en de wereld aan te moedigen door na te denken over wat men wel en niet weet. Vishwesh is opgeleid als scenograaf en architect en leeft volgens twee mantra's: 'wees groot of ga naar huis, want waarom genoegen nemen met middelmatigheid als je op de sterren kunt mikken, en 'God zit in de details'; omdat het om de kleine dingen gaat die ertoe doen. 

Elke residentie-periode stellen we een nieuwe groep makers samen die zich verder ontwikkelen door met elkaar uit te wisselen.

Ook deze zomer is een diverse groep makers in onze studio's aan het werk. In de maand juli kom je wellicht Paolo de Angeles, Keshaw Mana, Antipodas, Isis Adriaens, Hylko Smit of Next Best Fringe tegen in Het Huis Utrecht.

Komende maand kom je Alaa Minawi, Jiaxin Chen, Çiğdem Polat & Aina Roca, Avantika Tibrewal en Cinzia Nistico tegen in Het Huis.

Elke residentie-periode stellen we een nieuwe groep makers samen die zich verder ontwikkelen in hun onderzoek door met elkaar uit te wisselen. Dit keer is dat vanuit verbeelding voor de toekomst, vanuit ongehoorde perspectieven.

Deze maand nemen Jorgos Dimitrakis, Aina Roca, Lux Sauer, Utopia Syndicate (Madison Jolliffe en Tery Žeželj), Jordan Achiano en Connor Shumacher de studio’s en zalen van ons Huis over. Elke residentie-periode stellen we een groep makers samen op thema of specialisme. Dit keer is dat beweging!

In ons café exposeren we de hele maand architectonisch werk van resident Aina Roca. Lux Sauer deelt in ons programma  op 23 februari meer over zijn onderzoek en creatieve proces. Volg @hethuisutrecht om een inkijk te krijgen in de verschillende onderzoekers en makers. 

Verdiep je hieronder in de onderzoeken en makers. 

Nahuel Cano werkt aan zijn onderzoek 'Ways to listen to a river'. 
Wat hebben rivieren te vertellen over ons verleden? Hoe gaan we als mensheid om met de aarde en de natuur als bron voor leven? Samen met 5 musici creëert Nahuel op 27 oktober een experimentele, muzikale installatie. Je bent van harte welkom te komen luisteren naar de verhalen van rivieren.

Tijdens zijn residentie in Het Huis onderzoekt Amir of er in zijn songs een iets groter concept kan liggen voor bijvoorbeeld een theater voorstelling. "Daarnaast is er ook gewoon een heel simpel doel, namelijk een aantal van mijn nummers live te spelen." - Amir Vahidi

"Vanuit deze vraag vertrekt mijn onderzoek naar tussenruimtes. Ik wil de ruimtes in Het Huis in mij opnemen, hun karakter ontdekken en er een nieuw verhaal omheen bouwen." - Sarah Kaushik
Vanuit de voor haar persoonlijke thema's 'geworteldheid' en 'ergens bij horen' onderzoekt scenografisch onderzoeker Sarah Kaushik tussenruimtes. In onderstaande video vertelt ze meer over haar onderzoek in Het Huis. 

Biljana Radinoska onderzoekt het creëren van opkomende beelden over het begrip ‘subject - object’ en de mogelijke transities tussen deze. Kijkend naar de relaties tussen karakter, het lenen van lichamen, representatie en mise en scène. Hoe relateren lichamen zich tot elkaar en hoe kunnen we door gedeeld trauma ervaringen zachter maken? 

Biljana Radinoska werkt samen met Isobel Dryburgh aan het project "She Can Borrow My Bodie If She Needs". Waarin ze vrouwelijke ervaringen met elkaar in verband willen brengen: persoonlijke ervaringen, ervaringen van anderen en ervaringen via de media/representatie. Dit werk, gemaakt voor het theater, is bedoeld om de moeilijke handeling van het verzamelen van iemands verhaal te ensceneren, door onderweg lichamen te lenen.

En hoe groeien koloniale wortels door van generatie op generatie? Manju Sharma houdt zich deze onderzoeksperiode bezig met het concept Never leaving, never arriving. Ben je nieuwsgierig of werk je graag in een inspirerende omgeving? Loop bij ons binnen om werk van Manju te bekijken, we hebben een kleine expo in het café. Een installatie van handgemaakte Kantha dekens samengesteld uit sari's en oude stof, getiteld Vergezellen, een levenslang artistiek proces. 

Fien de Smet is op zoek naar verbale vrijheid. Hoe ver kan de stem rekken en kan de verbeelding net zo ver rekken? 

HOE KUNNEN VERBEELDING EN VERBORGEN VERHALEN UIT ONZE GEDEELDE GESCHIEDENIS ONZ VERBINDEN? 
Rachel Rumai Diaz onderzoekt historische feiten, volksverhalen uit het Caribisch gebied, haar eigen familiegeschiedenis en het gebruik van fictie. Hiermee wil ze als schrijver een stem geven aan de mensen wiens verhalen nog steeds niet verteld worden.

WIE BEN IK?
Geinspireerd door zijn ouders en kinderen onderzoekt Hassan Oumhamed wie hij zelf is. Een onderzoek over drie generaties in Nederland. 

HOE KUNNEN INSTITUTIONELE RUIMTES WEL OF NIET INCLUSIEVER WORDEN?
Als programmamaker, podcaster, adviseur en mede-curator van deze residentie periode houdt Gyonne Goedhoop zich bezig met de vraag: Hoe kunnen institionele ruimtes wel of niet inclusiever worden? Tijdens deze periode ging Gyonne zelf ook in residentie. In schrijvende vorm (van poëzie tot documentaire script) onderzoekt ze het leven van haar overgroot oma. Verhalen van Javaanse contractarbeiders staan hierin centraal.

N/pantla is een doorlopende samenwerking tussen choreografe en geluidskunstenaar Paula Montecinos Oliva, beeldend kunstenaar Pedro Matias en podiumkunstenares Devika Chotoe. Samen onderzoeken zij hoe een poreuze leefomgeving te creëren, waarin relaties tussen menselijke en ‘’meer- dan-menselijke’’ lichamen bredere sociaal-politieke en natuurlijke contexten weerspiegelen. Door doe-het-zelf-geluidstechnologieën en sonische objecten nodigen zij hun publiek uit om in elkaars huid te luisteren.

Bekijk de trailer of luister naar een geluidsfragment.

Op zoek naar de spanning tussen kleinere fragmenten in het grotere geheel, die zich langzaam aan je openbaren, creëert Zoey een fysieke filmische ervaring. Want waarom zou alles in één keer zichtbaar moeten zijn? Door haar filmische manier van kijken naar een ruimte, creëert ze een nieuwsgierige blik voor de toeschouwer. Met het ontwikkelen van een specifieke setting roept ze verwondering op over de bestaande omgeving, vanuit een ander en ingekaderd perspectief.

Zoey Benschop is een multidisciplinair ontwerper, balancerend op de grens van scenografie, film, ruimtelijk en grafisch ontwerp.
Zoey Benschop en Jean Chan ontvangen beide de subsidie nieuwe makers covid-19 en zijn hiermee in 2022 voor een lange periode aan ons verbonden.

De zussen Sherise & Gianine Strang, beiden professionele danser en choreograaf, onderzoeken ‘De helende kracht van beweging’. Hoe kunnen we door beweging onszelf, zowel lichaam als geest, helen? Waar slaan we emoties op in ons lichaam en hoe kunnen we deze weer vrij laten stromen? In dit onderzoek gaan ze de uitdaging aan om weer terug te gaan naar de bron, zichzelf. Om zo de kracht in eigen handen te nemen. 

Dit is de derde residentie bij ons van het kunstenaarsduo Alice Pons en Olivia Reschofsky, samen vormen zijn het collectief MOHA. MOHA maakt artistiek werk in de vorm van performances en sociale installaties en verbindt kunsten, de maatschappij en andere disciplines met elkaar. Voorbeelden hiervan ontdek je in hun portfolio (lees verder om te downloaden). In deze residentie reflecteert MOHA op de reeds gezette stappen en het verzamelde materiaal, en daarmee het complete project WHO CARES. Een artistiek project dat onderzoek doet naar de plaats die 'zorg' inneemt in onze samenleving.

Scenograaf en performer Erik van de Wijdeven werkt tijdens zijn residentie aan solovoorstelling ‘Incubate’; een installatie-performance over de impact van traumatische ervaringen op het lichaam. 

Jiaxin: "Als maker, historica en educator probeer ik deze drie rollen en werelden bij elkaar te brengen. Tijdens mijn residentie doe ik dat door me te focussen op alledaags racisme: witte publieke ruimte tegenover gekleurde lijven. Ik probeer verschillende lijven zo dicht mogelijk bij elkaar te brengen binnen dit thema. Ook al maken sommige lijven racisme al levenslang mee en hebben andere lijven hier juist geen enkele ervaring mee. Ik ben ervan overtuigd dat activisme door verbondenheid een rol kan spelen."

HOLD is a new project in which dance is used as an applied art form around the stage to claim it as a stronghold of community practice. For Connor, dance is one of the most fruitful and valuable ways to do this. 'Would society be better if we danced everyday?' is a mantra woven into Connor's work. Building on this question, his practice explores how to move people, through social choreography, with the aim of getting as many people as possible moving. Building on Connor's social practice, HOLD takes shape through co-creation and collaboration. Together with like-minded creators, collaboration partners and together with participants in the process and in the implementation.

For this three-days residency Connor will collaborate with six experts in the field of social engagement, spatial order, art, and science to create an 'gesamtkunstwerk' where society and art meet. He will invastage the strategies in which this group can work together. These collaborators all have overlapping practices, and communities that they are already attached to. Which practice is useful to accomplish what?

Connor’s previous performances include Pilot PC and Funny Soft Happy & The Opposite.

In residency, Nahuel will investigate and create sonic material that is captured through different methods. The places he wants to capture are complex living ecosystems where he will capture sounds of the human and inhuman voices that he refers to as “ghosts.” He is mapping to understand, through sound, the space where we are living: the visible, invisible and the future. Geographically he wants to connect different coast, shores & swamps, valleys & rivers and deltas in the Netherlands and Argentina.

Milou will be conducting research on the power ballad. A hybrid performative method where the body gets moved by multiple power sources. It is an intertwined state of being where to tame the body, voice and fantasy. It is kickstarting the body to juggle between these elements and let them erupt, fligh high, low and leave them in space.

Milou: ‘soft sticky stamina song’ gives birth to a body that relates and transforms with the fire of every breath. A sonic power immerses from the body. Dance and singing are united in a slow paced vulcanic eruption. A new age holistic musical that channels disturbing melodrama and visceral tears. The voice drips gasoline to move as a choreographic extension. An auditive body of work. A display of the bodily sensations of singing. A physical jukebox that researches the impact of the power ballad.

Thais Di Marco invites 3 performers to research potential relations between the body and the art market. The research aims to examine what is left of the artists after 10 years of intense escalation of neoliberal policies which coordinate what can/should/must be shown and produced in the arts as well as the brutal loss of artists's agency over immaterial belongings of all peoples and Planet Earth. 

Is there something left?
Is there something still possible to be performed that is not self-promotion?
Is it still art after the marketing apocalypse that hit the planet?
What is the place of artistic speech in the post-truth era?
Are there still artists or were they eaten by alt-right politicians masquerading as curators?

Experimenting with dances inspired by the movement of cephalopods, we are going to try running our brains in a different way to try avoiding the mind-set of careerism, industry of fame, hunger and desperation. We will check what happens to our voices when we are not suffocated by anthropocentrism, humanism and eurocentrism. The performers will work towards the embodiment of  3 prototypes: 1. "human sacrifice for the art market" 2. "the fraude"  3."the dreamer"

In verschillende deelresidenties onderzoeken Lieve Fikkers en Hélène Vrijdag in WEEF -een theatraal textiel traject- weven als performance, traagheid als werkwijze en waarheid als daad. De mythe van Arachne is de leidraad voor het geheel van WEEF. Arachne is een wevende vrouw die monddood wordt gemaakt omdat ze haar waarheid weefde. Ze wordt getransformeerd in een spin.

Voor het tweede deel van het traject, WEEF // fate, diepen Lieve en Hélène in hun tijd bij Het Huis het onderzoek naar mythologie en weven uit. Voor WEEF // fate schrijven ze als moderne Arachnes hun eigen, nieuwe mythe. Ze vertalen dat nieuwe verhaal naar een geweven doek, met morsecode van geluid en handarbeid. Interviews met textielwerkers, vaak vrouwen, dragen bij aan een vollediger verhaal, een volledigere waarheid.

Having never worked together before, Linar Ogenia, Babacar Cissé, Sherise Strang, Robeathy Corea, and Alexandre Dai Castaingare using their time in residency at Het Huis to explore processes of collaboration. They are asking questions concerning the immateriality of dance and performance. When performing, what are we going through, what is moving us, what is transmitting, and how does the energy spread to an audience? 

In deze tweede Residentie van Alaa Minawi bij Het Huis staat zijn onderzoek naar heersende machtstructuren en mogelijke alternatieven centraal. Denk hierbij aan o.a. intermenselijke, interculture, maatschappelijke, sociale en institutionele machtstructuren. Zij hebben invloed op Alaa als maker en performer maar ook op het publiek, de 'ontvanger' en ook op de relatie tussen hem en het publiek en tussen hem en 'de kunstsector'. Het is een genuanceerde zoektocht waarbij o.a. het perspectief, dat je (on)bewust inneemt of wat je (on)bewust voor je tegenover belichaamt ontleed worden. Vanuit dit artistieke vertrekpunt is de Residentie tweeledig: Alaa benut een deel van zijn Residentietijd om samen met Het Huis Utrecht en Dancing on the Egde een aanvraag voor het 2-jarige Nieuwe Makers traject van het Fonds Podium Kunsten (FPK) te redigeren.

Voor deze aanvraag is ook boven genoemd onderzoek het overkoepelende thema. Alaa benut deze tijd ook om een stichting op te zetten vanuit die hij de komende jaren zjin artistieke projecten wil organiseren. Verschillende teamleden van Het Huis en Dancing on the Edge fungeren in deze trajecten als adviseurs en klankbord voor artistieke, zakelijke, productionele en communictatie vraagstukken. Zo ver over dit deel van de Residentie.

Het tweede deel is onlosmakelijk verbonden met het eerste. Hier ligt de focus op de reflectie en het onderzoek over de artistieke invulling van de aanvraag. Alaa is nu aan het onderzoeken welke inhoudeljke vormen hij wil ontwikkelen en welke mensen hij (nauw) wil betrekken bij deze artstieke reis. Tijdens zijn Residentie begint hij bepaalde projectvormen te onderzoeken en gaat hij verkennende gesprekken aan met kunstenaars, denkers en organsaties. 

Alaa leeft en werkt tussen Nederland en Libanon. Voor hem zijn deze twee werelden onlosmakelijk met elkaar verbonden; zij weerspiegelen zich ook in zijn artistieke reflectie op de wereld. De verbondenheid met deze totaal verschillende werelden is ook intrinsiek onderdeel van dit project. Alaa wil deze tijd ook benutten om een internationale community op te bouwen rondom zijn makerschap en te onderzoeken met wie hij co-creatie trajecten kan opbouwen.

Hier kun je meer lezen over Alaa's eerste Residentie en zijn artistieke onderzoeks cyclus 2048 - hier stond het thema 'belonging' centraal. 

Tijdens haar residentie verkent Daphne de verhalende mogelijkheden van draagbare sculptuur - door te experimenteren met het lichaam in motie en stilstand en de relatie met (de)ruimte, licht en geluid. De bevindingen van dit onderzoek gebruikt Daphne om haar volgende voorstelling ‘PANG’ vorm te geven. ‘PANG’ is het tweede deel van de triptiek ‘PANG-PING-PONG'. In ‘PANG’ onderzoekt zij het efemere van creatie - middels een experimentele visuele benadering van het creëren van dimensies, die in slow motion worden vastgelegd, van het niets tot alles. Deze benadering stelt de vraag: wat is de menselijke verbinding met de vorm en de ruimte om ons heen? Dit wordt bevraagd door de vorm in de sculptuur voortdurend te veranderen, terwijl de externe effecten van verschillende materialen worden omarmd.

Tijdens de residentie werkt Daphne samen met performer Ingeborg Meier Andersen en componist Sóley Sigurjónsdóttir.

In september 2021 gaat ‘PANG’  als double bill in première op het Amsterdam Fringe Festival, samen met haar eerdere werk ‘PING’.

ENG
During the residency at Het Huis Utrecht Daphne explores the narrative abilities of wearable sculpture through experimentation with movement, the space and the body. This experimentation will be used as a guide for her next performance ‘PANG’‘PANG’ will be the second part in the performance triptych ‘PANG-PING-PONG’. In ‘PANG’ the ephemeral state of creation is being explored through an experimental visual approach on the creation of dimensions captured in slow motion, from nothingness to everything. It asks the question, what is the human connection to the shape and space around us? This is questioned through constantly changing the shape in the sculpture, while embracing the external effects of different materials.

During the residency Daphne is collaborating with performer Ingeborg Meier Andersen and composer Sóley Sigurjónsdóttir.

‘PANG’ will premiere in September 2021 at Amsterdam Fringe Festival as part of a double bill in combination with her previous work ‘PING’.

Malika is danseres contemporary dance en choreografe. Sinds een paar jaar heeft zij ervoor gekozen om in Europa de wonen en werken. Door de omstandigheden die de corona crisis met zich meebracht veblijft zij sinds een paar maanden in haar geboorteland Australië. Het is ook voor ons een primeur om een online residentie aan te gaan, maar in de context van Malika's residentie een passend format! Malika's onderzoek is gewortelt in haar eigen dans praktjk. Tijdens haar Bachelor Dans bij ArtEZ begon zij de structuren binnen de wereld van de moderne dans te achtervragen.

Ingegeven door haar eigen observaties en gesprekken met andere dansers rondom thema's zoals bijvoobeeld 'hiërarchie en gehoorzaamheid' of 'het omgaan met fysieke en emotionele grenzen binnen de sector', wilde zij de overstap maken van de persoonlijke 'subjectiviteit' naar onderzoek. 

Als eerste stap formuleerde zij samen met studiegenoten een enquête rondom het thema eigenaarschap, het innemen van ruimte binnen heersende machtsstructuren en de rol die de danser binnen deze dynamieken heeft. Als vervolg op de enquête organiseerde zij een workshop bij ArtEZ om bewustzijn binnen de contemporary dance wereld voor deze thema's te creëren. 

Na deze fase wilde Malika het onderzoek verdiepen én de internationale contemporary dance community erbij betrekken. Het onderzoek evolueerde ook thematisch en Malika koos de titel Contemporary Dance Ethics & Education voor het vervolg traject.

In de aanloop naar haar Residentie bij Het Huis heeft Malika veel tijd en energie geinvesteerd in het in kaart brengen van de verschillende spelers binnen de internatioale contemporary dance sector. In deze tijd heeft zij ook het idee vorm gegeven om de dialoog en de uitwisseling die zij wil faciliteren op een online platforrm plaats te laten vinden. 

Heads and Tales
Malika wil een open dialoog op gang brengen en de community een plek bieden om zich te verbinden en te versterken. Haar aanpak is tweeledig. Vanaf 10 mei initieert zij een reeks gesprekken met genodige internationale professionals op het platform The Freelance Talk. De gekozen naam voor deze reeks is Heads and Tales. Om een open en veilige dialoog mogelijk te maken zijn deze eerste gesprekken niet publiek. Het idee is wel om vanuit dit besloten format een publieke reeks te ontwikkelen.

Parallel aan deze gesprekken lanceert Malika op 10 mei het Instagram kanaal Heads and Tales. Dit kanaal vertegenwoordigt ook een belangijk onderdeel van Malika's onderzoek: namelijk de gesprekken die zij binnen haar onderzoek voert met dansers en welke thema's er leven. Insta is ook een laagdrempelige manier om wereldwjd dansers te bereiken en uit te nodigen om deel te nemen aan de dialoog.

Residentie HET HUIS X KIKKER X HKU | Vanuit haar studie Scenografie aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU) onderzoekt beginnend theatermaker Leoni Pirenne welke rol de scenografie kan innemen binnen het maakproces van een performance. Haar inspirator voor deze zoektocht is de Franse theatermaker Philippe Quesne. Hij staat bekend om zijn spel met de conventies van het genre ‘theater’. Bewust creëert hij werelden met onzekere contouren, waarin dromen en materialen, allegorieën en experimenten, theater en beeldende kunst elkaar ontmoeten. 

Leoni noemt haar onderzoek Toxic Tale Forest. In dit imaginaire landschap onderzoekt zij wat er gebeurt wanneer de scenografie het uitgangspunt is bij het maken van een performance. In deze context bevraagd zij de klassieke verhoudingen tussen de spelers, de ruimte en het narratief: Kan de scenografie de verhalende kracht zijn en bepalen hoe de personages zich bewegen, hoe zij spreken en kan er vanuit deze verhouding een dramaturgische lijn ontstaan? 

Kunstenaarscollectief MOHA (bestaande uit Alice Pons en Olivia Reschofsky) onderzoeken in het artistieke project Who Cares? de plek van ‘zorg’ binnen onze samenleving. Je leest het onderzoek in het Engels.
Who Cares? is an artistic project researching the place ‘care’ has in our society. In order to do that, MOHA dives into six different professions, that deal with care one way or another. “Our position in relation to the contexts we are working in is always in question. (…) As we strive to understand the different structures that surround us, we become the structures themselves.” Right at this moment Alice and Olivia are following the activities of social workers.  

Danser en choreograaf Justin de Jager gebruikt in zijn werk zowel invloeden uit de verschillende breakdance-tradities als uit de moderne dans. In zijn residentie in Het Huis wil hij teruggaan naar de essentie van zijn makerschap door een nieuwe blik te werpen op het materiaal dat hij de afgelopen jaren heeft gemaakt. Welke elementen kan hij identificeren binnen zijn werk? Op basis van ieder van deze bouwstenen (threading, looping, tracing, lifting, contactimprovisatie, …) maakt hij een frase van anderhalve minuut, die aan het eind van de residentie in een duet verweven worden. Zo werkt het onderzoek als ‘nulmeting’ voor de artistieke signatuur die Justin wil ontplooien.

Muziektheatermaker Karlijn Hamer (Collaps, ZOG) wil in haar onderzoeksresidentie oefenen met het uiten van woede. Op basis van tekstfragmenten uit films en hiphop en zelfgeschreven tirades gaat ze met componist Matthijs de Valk en performer Julie Kurris op zoek naar de verschillende vormen van woede, en wil ze deze vervolgens testen: wat doet ingehouden woede met de performer en met het publiek? Of passief-agressieve woede? Vervolgens pellen ze de tekst of beweging af tot de essentie, om er met invloeden uit de flamencodans een bewegings- en geluidschoreografie van te maken.

Choreograaf Afra Ernst gaat in haar residentie op onderzoek uit naar haar relatie tot haar geloof. Ze werd geboren in Indonesië maar groeide op in Nederland. Hoewel ze de Islam wel in haar opvoeding heeft meegekregen, heeft ze vaak geworsteld met de vraag hoe ze haar geloof in haar seculiere omgeving kon beleven. Samen met haar Marokkaanse onderbuurvrouw, die haar de salat zal leren, zoekt ze in haar eerste residentieweek naar een vertaling van het islamitische gebed naar dans. In de tweede week werkt ze met drie andere dansers vanuit de hiphopscene aan de verdere verdieping van het materiaal.

Theatermaker en componist Marko Ivic gaat in zijn residentie op zoek naar de betekenis van nationale identiteit als je niet meer in je geboorteland woont. We spreken Marko (van origine Venezolaans) en presenteren zijn onderzoek dan ook in het Engels.

Composer and sound artist Marko Ivic grew up in Venezuela, a country which has been in so much upheaval in the past decade that he doesn’t really know how to feel about his national identity. His research in Het Huis Utrecht focuses on the question what it means to be culturally adrift, of not having a place to return to anymore. Ivic doesn’t see this loss of identity as something purely negative though: it is also a process of liberation. How can we summon an idea of ambiguity and complexity towards the themes of national identity and the quest for belonging, and stop reducing them to just stories of pain and loss? Ivic and his collaborators will try to find a theatrical form that allows them to ‘reconstruct’ his sense of self on stage, using text, physical objects and sound as his building blocks.

De als filmmaker opgeleide Charmaine Noten is al een tijdje gefascineerd over de rol die performance in haar werk kan spelen. Na enkele projecten op cultureel-maatschappelijk vlak, waarin ze vooral op haar biculturele achtergrond werd aangesproken,  is ze eraan toe om de touwtjes van haar kunstenaarschap weer meer in eigen handen te nemen. Ze zal haar residentie daarom gebruiken om haar artistieke drive en visie te herdefiniëren, alsmede haar gewenste positie in het podiumkunstenveld.

In de voorstellingen van collectief playField. is de toeschouwer een mede-performer: zonder de actieve deelname van het aanwezige publiek zou de voorstelling niet bestaan. Voor hun onderzoek naar de werking van herinneringen in I remember vragen de leden van het collectief zich af: hoe kunnen we de wisselwerking tussen hoe we naar het heden en het verleden kijken tot inzet maken van een interactieve voorstelling? En hoe betrek je het publiek daarbij? In het onderzoek stuitten ze op het begrip interbodily resonance: de manier waarop een grote groep mensen verbintenis met elkaar voelt door eenzelfde handeling tegelijkertijd uit te voeren (zoals bij een ritueel, of juichen bij een voetbalwedstrijd).

Libanees-Palestijnse theatermaker en scenograaf Alaa Minawi onderzoekt in zijn cyclus 2048 wat het betekent om ergens ‘thuis te horen'. Je leest zijn onderzoek in het Engels. 

In his performance cycle 2048, Palestinian-Lebanese performance artist Alaa Minawi has explored the concept of ‘belonging’ in different ways. For the third iteration of the project, he asked himself the question: what does it mean to be ‘visible’ or ‘invisible’ in a society? And can a certain ‘invisibility’ also be useful, as a way to more easily rebel against the system or as a way to stay off the radar of governmental institutions? In order to answer these questions, Minawi organised round table discussions about the subject and created a series of small performative interventions in the most hidden and least visible spaces of Het Huis.

Het urban dansgezelschap Fractal Collective heeft in een paar jaar tijd een geheel eigen dansstijl ontwikkeld. De stijl put uit de breakdance-scene en snijdt op poëtische wijze autobiografische elementen en maatschappelijke thema’s in de performance aan. Voor hun nieuwe voorstelling And the rest is noise wilden de makers uit hun comfort zone stappen door een samenwerking aan te gaan met beeldend kunstenaar Daijiro Hama, die live met schilderkunst op de performance reageert. Het onderzoek richtte zich op deze samenwerking: hoe ontwikkel je een collectieve taal over disciplines heen?

Voor haar voorstelling Tourist reisde Marte Boneschansker twee maanden door Egypte en Sudan. Als ervaringstheatermaker was voor haar vervolgens de vraag: hoe vertaal je hoe het voelt om in een voor jou onbekend land te reizen naar een theatervoorstelling? In haar onderzoek experimenteerde ze met een zintuiglijke aanpak: een halfduistere omgeving waarin het publiek over een onstabiele ondergrond loopt, en door zich te verplaatsen verschillende audioverhalen krijgt te horen (ieder deel van de ruimte was met locatietechnologie gekoppeld aan een ander audiobestand).

In de serie Land[e]scapes creëert lichtontwerper en performancekunstenaar Jan Fedinger installaties van ruimte, licht, geluid en rook, die samen een choreografie vormen. Voor zijn nieuwste creatie verdiept Fedinger zich verder in de werking van modulaire synthesizers en de vraag hoe hij het publiek een vergelijkbare, meditatieve ervaring kan bieden als een adembenemend natuurfenomeen. Door het publiek de buitenwereld met al haar stimuli te doen vergeten creëert Fedinger ruimte voor zelfreflectie. In het kader van zijn onderzoek creëert hij verschillende testinstallaties en maakte hij voor SPRING ON SCREEN een videoversie van het werk.

Kunstenaarscollectief MOHA (bestaande uit Alice Pons en Olivia Reschofsky) zetten tijdens hun residentie ‘zorg’ centraal. Je leest het onderzoek in het Engels.
The artist duo MOHA (Alice Pons and Olivia Reschofsky) asked themselves the question: what role can the concept of ‘care’ play in our work, and in the world in general? What could an ‘economy of care’ look like – a community or society that isn’t ruled by money, but by ‘social capital’? In their residency Pons and Reschofsky looked back at the way ‘care’ had played a role in their earlier work, interviewed different people about their relationship to ‘care’ and developed the first steps of their new project Dear Care, for which they enter into a pen correspondence with a variety of people to exchange views and ideas about what ‘care’ means.

In het werk van regisseur Espen Hjort staat de relatie tussen mens en natuur vaak centraal. In zijn onderzoek Wilde toeschouwers voert hij die fascinatie tot het uiterste door in een poging om theater te maken dat gericht is op een publiek van stenen, bomen en dieren. Hoe laat je de menselijke blik achter je? Welke ‘zintuigen’ moet je beroeren om een steen een artistieke beleving mee te geven? In de poging om posthumanistisch theater te maken onderzoekt Hjort verschillende speelstijlen en theatervormen, waarin geluidsfrequenties een belangrijke rol spelen.